ŚWIĘTY FRANCISZEK Z ASYŻU
ZAŁOŻYCIEL ZAKONU BRACI MNIEJSZYCH (FRANCISZKANÓW)
     Założycielem zakonów franciszkańskich jest święty Franciszek z Asyżu (1181/1182 – 1226), syn bogatego kupca Piotra Bernardone. Jako młodzieniec prowadził życie beztroskie i marzył o rycerskiej sławie. W 1202 r. wziął udział w wojnie Asyżan z mieszkańcami miasta Perugii, co skończyło się dla niego niewolą. Wróciwszy do domu chory, przeżył wielki przełom duchowy. Zerwał z tym wszystkim, co dotychczas było treścią jego życia, oddając się całkowicie Bogu. Był to początek jego nawrócenia ku Bogu. Coraz częściej zatapiał się w modlitwie i zaczął prowadzić życie ascetyczne. Usłyszawszy polecenie Chrystusa Ukrzyżowanego: “Franciszku, idź i odbuduj mój dom, gdyż cały popada w ruinę!” Słowa te zrozumiał dosłownie, porzucił rodzinę i rozpoczął odbudowywać własnymi rękami zniszczony kościół św. Damiana pod Asyżem. Franciszek, zgodnie z wewnętrznym nakazem, wędrował dalej po okolicy i naprawiał zrujnowane kościoły, opiekował się również chorymi i nawoływał napotkanych ludzi do pokuty. Już pierwsi bracia mniejsi pytani podczas swych pielgrzymek, kim są, odpowiadali: “Pokutnikami przychodzącymi z Asyżu.” Stwierdzali przez to, że cały ich wysiłek ukierunkowany jest na “życie pokuty”. Sam Franciszek, pisząc u schyłku życia testament, streścił swój wielki ideał w krótkim: “Mnie, bratu Franciszkowi, Pan dał tak rozpocząć życie pokuty.” Owo życie pokuty było nade wszystko tym, do czego całe życie – prowadzony przez Boga – dążył i co ukazywał jako ideał swym braciom i siostrom.  W 1208 r. w położonym koło Asyżu kościółku Matki Bożej Anielskiej, zwanym Porcjunkulą, uświadomił sobie, iż Bóg wzywa go do duchowej odnowy Kościoła. Pragnął tego dokonać przez życie w ubóstwie i apostolstwie, na wzór Chrystusa i Apostołów. Odziany w zgrzebny habit, przepasany sznurem, zaczął głosić słowo Boże. Początkowo był sam, często niezrozumiany i wyśmiewany, lecz wkrótce zaczęli się do niego przyłączać coraz to liczniejsi naśladowcy, a także naśladowczynie. W ten sposób stał się założycielem trzech zakonów: braci mniejszych, sióstr klarysek oraz świeckich tercjarzy. W roku 1209 papież Innocenty III udzielił Franciszkowi i jego towarzyszom pozwolenia na głoszenie kazań i ustnie zatwierdził regułę zakonu. Pragnąc ożywić w ludziach miłość do Chrystusa, w noc Bożego Narodzenia 1223 r. urządził w Greccio pierwszy żłóbek. W połowie września 1224 r. modląc się na górze Alwernii, otrzymał stygmaty, czyli rany Męki Chrystusa. Zmarł 3 października 1226 roku w Porcjunkulii. W dwa lata później został wyniesiony na ołtarze i ogłoszony świętym przez papieża Grzegorza IX. Ze względu na wielką miłość św. Franciszka do przyrody, papież Jan Paweł II ogłosił go w 1980 r. patronem ekologów, zabiegających o ochronę naturalnego środowiska człowieka. Święty Franciszek wciąż jeszcze cieszy się powszechnym szacunkiem, wielką sympatią i miłością wiernych na całym świecie. Duchowość św. Franciszka wywarła olbrzymi wpływ nie tylko na świat chrześcijański, ale była i jest szanowana także przez inne religie. Cechuje ją szczególnie: pogoda ducha, wesołość, dobroć, wolność od żądzy posiadania, łączenie kontemplacji z działalnością apostolską, służba ludziom, ukochanie świata i życia, dostrzeganie wszędzie i w każdym człowieku piękna i dobra.